Weet wat je zegt

Taal is een gek dingetje… we hebben het hartstikke hard nodig om met elkaar te kunnen communiceren. Maar het levert ook enorm veel misverstanden op of zelfs ruzies. 

Want lang niet altijd bedoel je wat je letterlijk zegt, maar kan de ander het wel zo oppakken. Of de toon waarop je iets gezegd hebt, matchte niet echt bij de ontvanger. Bij geschreven tekst kun je er niet altijd evenveel gevoel in leggen. En met een verkeerde emoticon er bij heb je ineens de poppen aan het dansen. Dan kun je sorry zeggen wat je wilt, maar dan is het leed al weer geleden.

En los van de taal met anderen / naar anderen toe, heb je ook nog de taal met jezelf. En dan bedoel ik dat ‘stemmetje in je hoofd’, die je langs de zijlijn continu van feedback voorziet. En het zou leuk zijn als dat is in de vorm van een cheerleader, maar helaas, dat is zeker niet altijd het geval. 

Vaak is het een waarschuwing, een melding dat het niet goed gaat komen, dat je iets niet kunt, dat je niet de moeite waard bent, dat je vooral niet moet gaan doen wat je eigenlijk wel graag zou willen… eigenlijk een soort van rood stoplicht… een blokkade. 

En het heeft nut hoor, zeker als het jouw plan is om een 4-baans snelweg rennend over te steken. Maar in de meeste gevallen houdt het je ook onnodig tegen. Het voorkomt dat je uit je comfortzone stapt en groeit, of iets leert. En dat is jammer. 

Dus eigenlijk zou je dat stemmetje moeten kunnen trainen en ombuigen, zodat het je veel meer dient. Nou, goed nieuws! Dat kan hoor… het kost wat moeite en tijd, maar als je je best blijft doen, dan kun je daar echt wel stappen in maken. 

Ben jij geïnteresseerd in meer ins en outs over taal? De oorsprong van sommige zaken, de taal tegen jezelf of richting anderen en hoe je daar nog meer uit kunt halen? Dan raad ik je aan om ‘weet wat je zegt’ te lezen, van Jan van Setten. Leerzaam, interessant en vooral ook leuk om te lezen!

Een van de tips om dat stemmetje om te buigen, haalde ik uit Jan zijn boek. In plaats van zeggen: dat kan ik niet, punt. Zeg je tegen je zelf dat je het niet kunt en ook nooit zult gaan leren. Het is een soort eindpunt waarbij je berust in het feit dat je het niet kunt.
Voeg 1 simpel woord toe en het klinkt al heel erg anders. Want ‘ik kan het nog niet’, zegt evengoed dat je het op dit moment niet kunt. Maar het laat wel ruimte naar de toekomst toe om het alsnog te leren, om te blijven oefenen en je er wel in te bekwamen.

Wil je nog krachtiger, voeg dan een ‘maar’ toe. Ik kan het nog niet, maar….
Dan creëer je voor jezelf een van oplossingsrichting en een soort van morele ‘verplichting’ om er verder mee aan de slag te gaan. 
Dus; ik kan het nog niet, maar ben druk aan het oefenen zodat het me binnenkort wel lukt. Of; ik kan het nog niet, maar ik laat me niet uit het veld slaan om het toch te leren. 

Een paar toevoegingen en het klinkt al als een wereld van verschil. 

Dus denk je een keer; ik kan het niet, corrigeer jezelf dan meteen naar de ‘ik kan het nog niet’. Herhaal die een paar keer en ga kijken welke maar je nog kunt toevoegen. En zo train je je stemmetje langzaam om je veel meer te dienen. 
Met dank aan Jan!