In de poppetjes van je ogen

Reflecteren op jezelf, even stilstaan, daar ging het eerder deze week al over. Maar soms kan het ook heel goed werken om eens een ander in de poppetjes van jouw ogen te laten kijken. 

Hoe jij jezelf ziet is één, maar horen wat een ander ziet, dat kan ook wel heel krachtig zijn. 

Ik weet nog een moment bij mijn eerste werkgever. Ik nog mega onzeker in mijn werk, was echt nog een broekie. En ik dacht dat iedereen dat ook wel zag en voelde. Zeker omdat ik ook echt niet iemand was van het harde roepen, meer van stil in een hoekje.

Dus hoe verbaasd was ik, in een training met leidinggevenden, toen we op elkaar gingen reflecteren. Je schreef per deelnemer op wat je in diegene bewondert en een tip over wat je iemand nog gunt (dat hij/zij zich daarop nog wat verder zou ontwikkelen). En dat dan een aantal collega’s terugkoppelden dat ze mij zo zelfverzekerd vonden. 

Mijn eerste reactie: ‘die hebben een gaatje in z’n hoofd’, wat zeggen ZIJ nou. Maar toen ik er wat langer bij stilstond leverde het me een aantal leermomenten op:

Rustig zijn voelde voor mij misschien als iets negatiefs, maar het is zeker een (enorme) kracht. 
Je onzeker voelen maakt nog niet dat je ook onzekerheid uitstraalt.
Als anderen dit zien, waarom zou ik het zelf dan niet wat meer geloven?

Dus echt wel heel nuttig soms, een ander eens in de poppetjes van je ogen te laten kijken en je van eerlijke feedback voorzien.
Je zou er zomaar wat van kunnen leren.