Aan(ge)name

Ik vind dat zo’n gek fenomeen… het doen van aannames…
We weten allemaal dat het niet handig is, dat het lang niet altijd klopt en dat het echt niet zo heel slim is om hele strakke conclusies te trekken op aannames. Maar waarom donderen we met zijn allen dan zo vaak ik de aanname-valkuil?
Het lijkt bijna alsof we het aangenaam vinden of zo. Dat we het graag ons zelf zo lastig maken.

En ze zitten op veel vlakken hoor… een eerste indruk van een sollicitant, hoe iemand klinkt die je aan de telefoon hebt, waarom iets gebeurt, of je collega nu een grapje maakt of toch meent wat hij zegt, wat de buurvrouw bedoelde met haar opmerking, waarom je leidinggevende doet wat hij doet en de aanname dat je wel goed hebt gehoord wat je klant nu eigenlijk precies wil hebben, En ga zo maar door…

Ik had ook weer zo’n mooie week, met een aantal hele mooie aannames. Niet echt aangename aannames, maar toch hadden ze mij wel in hun greep. En achteraf, tja achteraf is t mooi wonen… achteraf denk ik ‘huh, hoezo’, achteraf denk ik ‘wat was dat nou weer’…. maar er middenin, dan lijkt het allemaal toch o zo zeer de hele waarheid. 

Dus mijn streven voor de komende week of wat, is om me er toch weer wat bewuster van te zijn…. wat ik hoor, wat ik zie, waar komt het vandaan en is het wel wat ik denk dat het is? En ook te checken of mijn aannames dan wel kloppen; vragen wat iemand bedoelt, de tijd nemen om een beeld te vormen, checken of het grapje wel echt een grapje was….

Op welk vlak doe jij vaak aannames? En wat zou je daarin kunnen doen om ‘de waarheid boven tafel te krijgen’?